Moon: All the best directors have daddy issues

In his debut feature ‘Moon,’ director Duncan Jones reminds us of what we used to like about science fiction, a hardcore journey into the human mind in the face of advanced technologies and a bleak future


There’s something very Freudian about director Duncan Jones’s debut feature that centers on a lonely astronaut on the moon. Jones is the son of David Bowie, whose fictional astronaut, Major Tom, popped into different songs throughout his career.

Duncan Jones wisely discards his original name, Zowie Bowie, and puts his signature on one of the best sci-fi movies to hit the screen in recent years. The movie is set in the future, yet that’s the only thing we know about the date in Moon. The wars in the Middle East must be over as the humans have found a new clean energy source, Helium-3. The big corporations, however, must be intact as Lunar Industries is the only corporation mining the energy in the far side of the moon.

Away We Go: Finally, a happy couple from Sam Mendes

Ironically, director Sam Mendes’s first grounded, likeable and happy couple arrives on screen at about the same time he separates from wife Kate Winslet. ‘Away We Go’ is a relationship movie where the couple doesn’t need to evolve, as they are already perfect


There’s something remarkable, refreshing and truly likeable with the happily pregnant couple Verona and Burt in director Sam Mendes’s latest Away We Go. But there’s also something that keeps us at bay from connecting with these characters. That’s Mendes for you – with his distant cinema and his characters who always stay at arm’s length from the audience, these are characters who don’t require empathy but instead yearn for sympathy.

The film signals a change from Mendes’s previous offerings: American Beauty, one of the most overrated movies of all time, gave us little more than caricatures of a suburban family. Furthermore, his best movie to date, Revolutionary Road, gave us stilted characters – but that was the mid-1950s in suburban America, and it was cool to be stilted.

Breaking Bad: Drugs and suburbia, once again

Another ground-breaking drama from American cable channel AMC, ‘Breaking Bad’ follows high school chemistry teacher Walter’s dark and comic attempts at cooking crystal meth

In one of the first scenes of Breaking Bad, suburban high school chemistry teacher Walt White tells his students what chemistry really signifies. Walt (played by Bryan Cranston of Malcolm in the Middle) gets into an endless rant to totally disinterested students, insisting chemistry is actually "the study of change," that "electrons change their energy levels," that "molecules change their bonds," and that "elements combine and change the compounds." Walt concludes with the fervor of the father of a newborn that what he just ranted about is "all life… solution and dissolution all over… growth, decay and transformation."

Little does Walt know that he's about to embark upon a dangerous journey that will embody his very definition of chemistry, an inevitable journey toward "growth, decay and transformation." In the first 20 minutes of the pilot episode, we are introduced to one of the most boring, most mundane characters on TV in the form of Walt. His clothes are boring, his car is boring, his glasses are boring, and even his otherwise appealing moustache is boring. He's about to turn 50, living his Groundhog Day with his charming and controlling wife, Skyler (Deadwood alumnus Anna Gunn), and his disabled teenaged son, Walter Jr. (R.J. Mitte), in their suburban home.

Walt finds out that his incessant coughs are not so innocent after all, and that he has terminal lung cancer. He doesn't have the tools to handle this news: His first reaction being an immediate transformation from a mild-mannered schoolteacher to a passive aggressive man. He goes through a breakthrough not when he sees a life-altering episode of Oprah but when he sees the coverage of a crystal meth lab bust by the drug enforcement agency. As Walt's family and relatives gather around the TV and watch the bust led by his brother-in-law, Hank (Dean Norris), a DEA agent, it becomes a moment of epiphany for him.

Companion piece to 'Weeds'?

He accidentally finds out that Captain Cook, the local kingpin of crystal meth is one of his former no-good students. He approaches Jesse (Aaron Paul from Big Love) for a promising partnership, he will cook the meth with his extensive chemistry knowledge and Jesse will deal with the marketing and distribution. Walt's first day in their lab in a broken-down RV turns out to be an impressive one, as Jesse can't hide his surprise, calling Walt "an artist."

But Walt is still no Nancy Botwin of Weeds,with an uncanny insight into the psyche of suburbia and the people who live in it, and Jesse is no Andy Botwin, with charming social skills. The inevitable comes in a couple of hours and things go horribly wrong before they sell their first batch.

It's difficult to process the premise behind Breaking Bad. Just when you think you know what kind of show you'll be watching, the story takes an unexpected turn. And when you get used to the new structure, new twists are on their way. The show stands somewhere between Weeds and the Coen Brothers' Oscar-winning No Country For Old Men. The refreshing interaction between sterile suburbia and the dirty underworld of the drugs stand close to Weeds. But the bleak and depressing look at America at its lowest, how the stinking motels and the suburban homes with freshly-trimmed grass and jovial sprinklers are actually no different than one another take one to the grim world of No Country of Old Men.

Breaking Bad was originally aired on American cable channel AMC, which last year brought another groundbreaking and critically acclaimed show, Mad Men. While Mad Men received the Best Drama Emmy this year, Bryan Cranston snatched the Emmy for Best Actor in a drama from Mad Men's Jon Hamm. Thanks to last year's writers' strike, the first season of Breaking Bad ran for only seven episodes. The second season is on the way, in which Walt's family, the police and drug lords will play more important roles.

Originally published in Turkish Daily News on 8 Oct. 2008

Aşk: Türk yazarının (ve de okurunun) Batı’yla imtihanı

Edebiyatımızın ve pop kütürümüzün içine cart pembe bir şekilde düşen ‘Aşk,’ doğrudan Batılı okura hitap eden bir projeyse, Türkiye’deki ayılıp bayılan yüzbinlerce okur için ne söylüyor?


Edebiyat ve popüler kültürü fena halde birbirine bulayan Elif Şafak’ın bize öğrettiği önemli şeyler oldu geçtiğimiz sene. Kimine aşkın zamansız, cinsiyetsiz, ötede bir şey olduğunu hatırlattı. Mesnevi’yi okumaya yüreği yetmeyenlere Mevlana’yı ve öğretilerini hap gibi vermeyi başardı. Edebiyata güzel kadın yazar, tartışmalı bir koca, Serdar Erener, pembe bir tasarım bulaştığında nasıl da ağız sulandıran tartışmalar yarattığını gösterdi. Ama en önemlisi Batılı olma yolculuğumuzda nasıl da alaturkalaştığımızı daha önce görmediğimiz bir alandan göstermeyi başardı.

Yazının devamı sulugreyfurt'ta

Nefes: Breathing life into a history of war

Director Levent Semerci’s debut feature, the war drama ‘Nefes’ (Breath) puts a halt to all the desperate attempts to put the film in a nationalistic or anti-military category. The teasers and the constant delay of the release date might have fueled debates before it met audiences, but the beautifully shot film featuring unknown actors successfully refrains from making any statements, instead remaining a haunting slice-of-life film about soldiers

Heated debates preceded the release of director Levent Semerci’s war drama Nefes (Breath) in chat rooms, Web forums, Facebook groups and mass media.

Thanks to cleverly edited teasers that barely gave any clue to the movie, a constant delay of the release date over the last six months and a nation overly sensitive to war, civil-military relations and nationalism, the public has plenty of ammunition for it’s verbal battles.

Ironically, the release of advertisement director Semerci’s debut film put a halt to many of the discussions because the audience had a hard time pinning down the message of the movie and labeling it as positive or negative propaganda for the military.

The film follows the lives of a small troop in a remote alpine relay station in Southeast Turkey on the border of Iraq in 1993, when the guerilla war between Turkey and the outlawed Kurdistan Workers’ Party, or PKK, was at its worst and claiming lives regularly in the vast mountains at the border. Nefes begins with the aftermath of an engagement that claimed the lives of two soldiers in the platoon.

We meet the young soldiers and the commander in a long and tense scene in which the captain motivates/scares his troops with a speech that borders somewhere between angry and sociopathic. The speech ends with famous words from the teasers: “You die if you sleep.” We get to know the handful of soldiers as they try to cope with a lonely existence, and the sad acceptance of an unknown enemy in a place cut off from everything they know. Semerci’s selection of unknown names from acting schools around the country proves to be the right choice as no one character stands out, and it helps to amplify the sense of voyeurism into the lives of a real group of soldiers.

Stuck between moments of hope and despair

For the Turkish audience, the experience of watching the everyday lives of these soldiers becomes more haunting as these border stations are the epitome of the lives of thousands claimed in the last two decades, and most people don’t have a clue what they look like or what it feels like to be on the edges of a country.

The film moves toward a climactic engagement between the troops and guerilla soldiers of the terrorist known as the Doctor, a med-student-turned-terrorist, hence the name. The only moments of hope and happiness for the soldiers are when they’re singing along to an impersonation of a singer, when watching a football match and when they manage the arduous task of placing calls to girlfriends, fiancés and mothers. These calls naturally turn into moments of despair when girlfriends break up with them and when mothers weep.

The unprecedented success of Nefes lies in its ability to put a stop to all desperate attempts to maneuver the film into a nationalistic or anti-military stance. The film strategically moves away from putting forward any message, and simply tells the stories of young men at war. It’s easy to interpret the movie in any way, depending on your take on the war. Semerci simply captures a group of scared young men ready to accept death because it’s the easiest option or, if they’re lucky, about to become damaged goods, scarred for life.

Semerci moves his camera skillfully, slowly and with confidence across the skies, naked mountains, and a few soldiers lost along the depressing landscape. Most of the time, the scenes of stillness are enough to give the sense of loneliness, despair and meaninglessness of war. And when the movie moves into crafty and realistic scenes of military engagement, it refuses to stay a mix of detached action scenes but turn into tales of horror for everyone touched by war.

Originally published in Hürriyet Daily News on 23 October 2009

Barbie, parçalanmış kimliklerin ince belli tutkalı

Mad Men’in Barbie serisinde değiştirilen vücut orantılarıyla, Örümcek Adam’la yoga yaparken çekilen fotoğraflarıyla bir kez daha gündeme gelen Barbie, kadınların çelişkili rol modeli olmaya devam ediyor. Amerika’ya iltica etmeden Almanya’da pavyonlarda çalışan, süsüne ve alışverişe düşkün anoreksik bir kadından Amerikan Başkan adayına dönüşen Barbie, kadınların parçalanmış kimliklerini yarım yüzyıldır yapıştırma görevinden vaz geçmiyor.


Barbie’ye bir yandan kızıp, bir yandan da kıskanmamak elde değil. Geçenlerde Mad Men dizisinin Barbie serisinde, seksi sekreter Joan Holloway’in koca memelerinin küçük bir operasyondan geçirilmesine biraz bozulduk. Sonrasında gördüğümüz fotoğraflarla da, Barbie’nin o vücudu 50 yıldır nasıl koruyabildiğini bir kez daha anlamış olduk. Kendisinin at bindiğini, buz pateni yaptığını, hatta zamanında Olimpiyatlar’a katılmış olduğunu biliyorduk, ama uzun süredir düzenli olarak yaptığı Ashtanga Yoga partnerinin kim olduğunu bilmiyorduk. Barbie’nin popüler kültürün en esnek karakterlerinden Örümcek Adam’la yoga yaparken çekilen fotoğrafları ağzımızı açık bıraktı.

Yazının devamı sulugreyfurt'ta

Özel Kuvvetler’in dört özel kuvveti

‘Oceans’ serisinden beri bu kadar ünlü erkek oyuncuyu bir arada görmemiştik. Oscarlı-Oscarsız, İskoç-Amerikan, 40 yıldır sinemada-40 yaşında, Batman-Obi Wan, ‘Özel Kuvvetler’in dört sıkı oyuncusunu ve bizi kalbimizden vuran rollerini hatırlayalım.


Jeff Bridges

Hollywood’un en mütevazı, çalışkan ve yetenekli oyuncularından Bridges, oyuncu bir aileden geliyor. İlk kez 1960’larda babası Lloyd Bridges’in televizyon programıyla oyunculuğa başlayan Bridges’ın 1971’den bu yana dört Oscar adaylığı ve de Crazy Heart filmiyle taze bir Oscar’ı bulunuyor. Büyük bütçeli (Iron Man), bağımsız (Crazy Heart), animasyon (The Last Unicorn), bilim kurgu (Starman), her türlü rolün adamı olan Bridges, 30 yılı aşan evliliği ve 3 çocuğuyla da Hollywood’un parçalanmış aile yapısına meydan okuyor.

İlk ne zaman hafızalarımıza kazındı? İlk Oscar adaylığını aldığı The Last Picture Show filmindeki büyümeyi reddeden Duane rolüyle.

Hangi rolle hatırlanacak? Oscar kazandığı Bad Blake rolü demek isterdik ama tabii ki de Big Lebowski’deki aylak bovlingci The Dude tiplemesi.

Gereksiz bilgi: Bridges’in oyunculuk dışında başka hünerleri de bulunuyor. Aynı zamanda fotoğrafçı, karikatürist, bir de üstüne şarkı söylüyor.


George Clooney

Oyuncu, yönetmen, yapımcı, senarist, yardımsever, bir de üstüne yakışıklı. Önceleri televizyonda Doktor Doug olarak izlediğimiz Clooney, sonrasında One Fine Day filminde Michelle Pfeiffer’ı baştan çıkarıp, sonra bir de Batman & Robin’de üzerine pelerinini geçirince, bu adamı sinemada uzun süreler göreceğimizi fark ettik. Öyle de oldu. Seksi olmadığı zamanlarda Oscar kazanan Clooney (Syriana), yakın zamanda izlediğimiz Up in the Air filmindeki Oscar adaylı performansında, sıcak rollerin oyuncusu da olabileceğini gösterdi.

İlk ne zaman hafızalarımıza kazındı? 1990’larda, hastane dizisi ER’ın yakışıklı doktoru Doug Ross rolüyle.

Hangi rolle hatırlanacak? Karizmatik Ocean’s çetesinin karizmatik lideri Danny Ocean. Clooney olunca, Oceans 18’i bile izlemeye razıyız.

Gereksiz bilgi: Politik ve aktivist çalışmaları üzerine bir gün Amerikan Başkanlığı’nı düşünüp düşünmeyeceği sorulduğunda, ‘İmkansız. Çok fazla kadınla yattım, çok fazla uyuşturucu kullandım, çok fazla partiye gittim,’ demiştir.


Ewan McGregor

Duyulmamış bir İskoç oyuncuyken, yönetmen Danny Boyle’un iki filmiyle (Shallow Grave ve Trainspotting) uluslararası bir isme dönüşen McGregor, kendi kuşağının en çok sayıda ve en kaliteli filmlerinde oynayan birkaç isminden birisi. McGregor’a ciddi saygı duymamızın en önemli nedenlerinden biri oyunculukta sınır tanımamaması. Romantik komediden (Down With Love) animasyona (Robots) ve Star Wars serisine, rol seçmeyen McGregor’ın filmlerinde tamamen çıplak görünmekten çekinmediğini de hatırlatalım (Trainspotting, The Pillow Book, Velvet Goldmine).

İlk ne zaman hafızalarımıza kazındı? Trainspotting filmindeki eroin bağımlısı Mark Renton rolüyle.

Hangi rolle hatırlanacak? Moulin Rouge!’da yumuşak sesi, buğulu bakışlarıyla Nicole Kidman’ın kalbini çalan, yazar Christian olarak.

Gereksiz bilgi: Benzer rollerde oynamak zorunda kalacağı korkusuyla, 2006 yılında James Bond rolünü reddetti.


Kevin Spacey

Listemizin en çok Oscarlı oyuncusu (The Usual Suspects ve American Beauty ile) Spacey’yi bir süredir beyazperdede görmememizin en büyük nedeni, neredeyse 10 yıldır Londra’nın en eski tiyatrolarından Old Vic’in başında olması. Temiz yüzlü, arızalı karakterlerle özdeşleşen Spacey, Se7En’ın katili ve Superman Returns’ün Lex Luthor’ı gibi hatırı sayılır kötü adamın da sinema tarihine geçmesini sağladı. Özel hayatını gizlediği için eşcinsel olduğu dedikodularının dolaşmasına karşın, Spacey, sekiz yıl boyunca sinemacı Dianne Dreyer’la beraberdi.

İlk ne zaman hafızalarımıza kazındı? Keyser Soze sözcükleriyle özdeşleşen The Usual Suspects filmindeki Verbal Kint rolüyle.

Hangi rolle hatırlanacak? American Beauty’nin orta yaş krizindeki banliyö babası Lester Burnham tiplemesi.

Gereksiz bilgi: Sıkı bir demokrat olan Spacey’nin en yakın arkadaşlarından birisi Bill Clinton.

21 Mart 2010'da Akşam Pazar'da yayımlandı.

The Men Who Stare at Goats: Keçilerin günahı ne?

George Clooney, Jeff Bridges ve Ewan McGregor’un oynadıkları, yakın zamanda çevrilmiş bir savaş filmini duymamış olmanız gayet normal. ‘Özel Kuvvetler’ uçuk bir savaş eleştirisi olmaya çalışırken, dağınık bir film olmaktan öteye gidemiyor.


Bu senenin Oscarlarını hatırlamakta fayda var. Irak Savaşı üzerine bir film En İyi Film de dahil olmak üzere altı Oscar toplayarak, geceyi gururla noktaladı. Sonra Jeff Bridges, George Clooney’nin de aralarında olduğu adayları sollayarak Erkek Oyuncu Oscarını kazandı.

Oscar töreni henüz taze taze tüterken, bu hafta Özel Kuvvetler (The Men Who Stare at Goats) isminde bir film gösterime giriyor. Film, Amerika’nın Orta Doğu’daki savaşlarıyla ilgili ve de başrollerinde Bridges ve Clooney oynuyor.

Filmi Oscarlardan hatırlamamanız, hatta ismini bile duymamış olmanız gayet normal. Amerika’da sessiz sedasız gösterime girip, aynı şekilde sinemaları terk eden bu filmi bir şekilde izlerseniz, bir sonraki hafta hatırlamayacağınızı buradan söyleyelim. Film, Clooney ve Bridges’le beraber Ewan McGregor ve Kevin Spacey’den oluşan muhteşem kadrosuyla, Vietnam’dan Irak’a Amerika’nın modern tarihe hediye ettiği savaşlarıyla inceden inceye dalga geçmeye çalışıyor.

Özel Kuvvetler, kült olabilecek bir filmin tüm malzemelerine sahip: Savaş dinamiklerine sıradışı bir bakış, paranormal durumlar, birbirinden çatlak karakterler ve bu karakterleri canlandıran bir numara oyuncular. Kağıt üzerinde umut vad etse de, yönetmen Grant Heslov, araya eğlenceli sahnelerin serpiştirildiği vasat bir film sunuyor bizlere.


Hippi kumandandan Dude’a selam

Ewan McGregor’un canlandırdığı gazeteci Bob Wilton bir haber için araştırma yaparken, Amerikan ordusunun psişik güçleri olan askerlerden oluşan deneysel bir birimi olduğunu öğreniyor. Bu ‘Savaşçı Rahipler’in duvarların içinden geçebildiğini, düşmanın düşündüklerini okuyabildiklerini, hatta bakışlarıyla keçileri öldürebildiklerini duyuyor. (Film adının doğrudan çevirisi Keçilere Gözlerini Diken Adamlar.)

Karısından ayrılan Bob, kalp kırıklığına en iyi çözümün muhabir olarak savaşa gitmek olduğuna karar veriyor. Kuveyt’te bu birimin eski üylerinden Lyn Cassady’le (Clooney) tanışıyor ve ikili ne olduğunu bilmedikleri gizli bir görevle Orta Doğu’ya gitmeye karar veriyorlar. Bob ve Lyn’in yolculuğu sırasında, bizler de bu deneysel birimin tarihini ve birimin Vietnam gazisi, hippi New Age gurusu Djangu’nun liderliğinde nasıl bir şeye dönüştüğünü öğreniyoruz. Jeff Bridges, Big Lebowski’deki The Dude tiplemesine benzer bir rol olan Djangu olarak bir kez daha parıldıyor.

Bu arada Kevin Spacey, birimi mahvetmek isteyen bir medyumu canlandırıyor. Bu adamın derdinin tam olarak ne olduğunu film boyunca anlayamıyoruz. Clooney ve McGregor ellerinden geleni yapsalar da, gidecek bir yönleri, kendilerini gösterecekleri doğru dürüst bir hikaye olmadığı için malesef şaşkın bir şekilde oradan oraya koşturmaktan pek fazla bir şey yapamıyorlar. Film, Dr. Strangelove ve Big Lebowski’nin güncel bir karışımı olmayı hedefliyor ama malesef sonunda kafası karışık bir film olmaktan öteye gidemiyor.

21 Mart'ta Akşam Pazar'da yayımlandı.

Mad Men: Evvel zaman içinde reklamlar ve reklamcılar

Bölüm başına dört paket sigaranın, üç şişe viskinin tüketildiği, tüm kadınların ve etnik azınlıkların aşağılandığı Mad Men, büyük değişimlerin arifesindeki 1960’ların Amerika’sını kostümden çok, insan hikayelerine dayanarak anlatıyor.


Mad Men dizisinin ilk bölümlerinden birinde öyle bir sahne var ki, televizyonda her şeyi görmeye alıştığımız bir dönemde hiç beklemediğimiz bir yerden vuruyor bizi. New York’ta bir sekreter olarak var olmaya çalışan Peggy, bilinçli bir genç kadın olarak jinekoloğuna kontrole gidiyor. Kısa süren muayenede doktorun her türlü domuzluğundan çok, bizi şaşırtan adamın tüm muayene boyunca elinden sigarasını düşürmemesi oluyor. Bu sahnenin, Samantha’nın tüm açıklığıyla oral seks ya da anal seks üzerine yaptığı konuşmalardan bile çok daha fazla çarpması, Mad Men’in çok da uzak olmayan ama politik doğruculuğun ezici gücüyle yok olmuş bir dönemi ince bir nostaljiyle yeniden yaratmasından kaynaklanıyor.

1960’ların New York’unda reklam sektöründe çalışan erkekler ve bu erkeklerle kendilerini tanımlayan kadınların etrafında dönen Mad Men’in dünyası, sigaranın henüz en büyük düşman ilan edilmediği, her erkeğe bir eş ve birkaç metres düştüğü, Yahudilerin burunlarıyla dalga geçilebildiği, Uzak Doğu kökenli herkesin Çinli kuru temizlemeci olduğu ve zencilerin henüz Afrikalı-Amerikalı olmadığı, beyaz Amerikalı erkeklerin istedikleri gibi at koşturabildikleri bir dünya. Kadınların, eşcinsellerin ve etnik azınlıkların beyaz Batılı erkeklerle eşit haklara son hızla ilerlediği, uygarlığın tütün ürünlerine karşı açtığı soğuk savaşta giderek daha acımasız olduğu bir dönemde,

Sterling Cooper reklam ajansının çalışanlarının ve eşlerinin hayata bakışları, konuşmaları ve yaşam tarzları neredeyse pornografik geliyor. Sterling Cooper’ın ser verip sır vermeyen, çalışanların Batman’e benzettiği, her türlü krizde soğukkanlılğını koruyan, bir reklam şirketinin vaz geçemeyeceği öngörüye sahip ajansın yaratıcı yönetmeni Don Draper, Mad Men’in esas adamı olarak dizinin belkemiğini oluşturuyor. Klişe ve düz karakterlerin bile fazlasıyla karmaşık olduğu dizinin baş kahramanı, birden fazla metresi olmasına karşın sevgi dolu ve sorumlu bir koca olarak da, çöküşe hazırlanan evlilik kurumunun tanımını yeniden yazıyor. Karısı Betty de, benzer bir şekilde umutsuz ev kadını tiplemesini her sahnede daha katmanlı bir hale getirip, bir Hitchcock sarışınından diğerine son hızla koşuyor. İlk sezondaki rolüyle Altın Küre kazanan Jon Hamm ve January Jones, her sahnede ağzımızı açık bırakan diğer oyuncu kadrosuyla, 1960’ların Amerika’sını dizide gördüğümüz reklamların tam tersi bir şekilde ürkütücü bir gerçeklikle ekrana taşıyorlar.

Sterling Cooper’ın tüm Amerika’nın satın alması için çabaladıkları müşterileri de, henüz kötü şöhretlerine ulaşmamış, en naif zamanlarındaki halleriyle ilginç bir portföy oluşturuyorlar. Sağlığa zararlı olduğu yeni yeni konuşulmaya başlayan sigara, bir fıs fısıyla dünyayı yok etmeye başlamamış deodorant, Watergate öncesi Başkan Adayı Richard Nixon ve 2. Dünya Savaşı sonrası dünyanın sempatisini toplamakta olan İsrail. İnsan hakları, cinsel özgürlük, kadın hakları ve giderek vahşileşen bir Kapitalizm’in kapıda olduğu bir dönemin Amerikalıları nasıl değiştirdiğini, bu değişimi en zor yaşayacak olanlara odaklanarak anlatıyor Mad Men. Ve bir dönemin öyküsünü yalnızca kostümlere ve sanat yönetimine sırtını dayamadan anlatarak, ilk sezonuyla En İyi Drama dizisi dalında kazandığı Altın Küre’yi ve bu seneki 16 Emmy adaylığını fazlasıyla hak ediyor.

Eylül 2008'de Total Film'de yayımlandı.

Türk sinemasının Bizans'la imtihanı

Derin devlet popüler kültürde ‘in’ olmadan çok önceki hakiki düşmanımıza saygı duruşunda bulunmanın zamanı geldi. Türk sinemasının kahraman ve düşman yaratma misyonunu üstüne aldığı 1950’lerden 1970’lere kadar uzanan dönemde en sıkı düşmanımız her zaman Batı Medeniyeti oldu. Nam-ı diğer ‘Kahpe Bizans’

Kahraman ve düşman yaratma dendiğinde bir zamanlar Yeşilçam’ın ne kadar sıkı çalıştığını hatırlamakta fayda var. 2000’lerde Kurtlar Vadisi’nin, bir de Metal Fırtına’yla başlayan Türk paranoyası temalı romanların görevini, geçtiğimiz yüzyılda Türk sineması dinmeyen bir şevkle yerine getirmişti.

1950’lerde başlayıp 70’lere uzanan dönemin Türk sinemasını tanımlayan sözcükler vatanseverlik, milliyetçilik ve kahramanlıktır herhalde. Tabii, bir de düşman. Vikingler’den uzaylılara bulabildiği herkesle savaşan Türkler’in en büyük düşmanı ise Batı Medeniyeti oldu temelde. Nam-ı diğer Bizans.

Yazının devamı sulugreyfurt'ta

Ay Lav Yu: Kurdish initiative not so funny on screen

The latest in a string of movies reflecting the government's Kurdish initiative has been hyped as the first comedy filmed in Turkish, Kurdish and English. But 'Ay Lav Yu' fails to deliver on any of its promises - as a celebration of diversity, an intelligent commentary on southeastern Turkey or a source of subtle humor


It has been refreshing to see Turkish cinema reflect the government’s initiative to increase cultural rights and freedom for Kurds. Last year’s Golden Orange awards, the Turkish equivalent of the Oscars, saw two films in Kurdish compete for the first time in the event’s 46-year history.

One of these films, İki Dil Bir Bavul (On the Way to School) was a semi-documentary following one year in the life of a hapless teacher in southeastern Turkey, trying to teach Turkish to little students in a Kurdish village. The film, directed by Özgür Doğan and Orhan Eskiköy, attracted an audience of nearly 100,000 in two months, a surprisingly high figure for a documentary. The other Golden Orange contender, Min Dit (The Children of Diyarbakır), the tragic story of orphaned siblings, is set to be released in two weeks.

In another ambitious attempt, pop-singer-cum-director Mahsun Kırmızıgül followed the lives of members of a large Kurdish family as they were evicted from their villages during the most heated period of violence in the Southeast and tried to make new homes in Istanbul and Norway. Güneşi Gördüm (I Saw the Sun) not only attracted 3 million viewers, it also became Turkey’s official selection for the Oscars’ Best Foreign Language Film race.

Shameless promotion of ‘firsts’

The latest in this string of films reflecting the government’s Kurdish initiative is a comedy now in theaters. Director/writer/leading actor Sermiyan Midyat’s debut feature, Ay Lav Yu, has been promoted to increasing anticipation for a year now.

Ay Lav Yu (how “I Love You” would be written in Turkish) is most ambitious in terms of its promotion. Various press releases have touted the film’s many “firsts”: “For the first time, a movie features the Turkish, Kurdish, Syriac and English languages”; “For the first time, George W. Bush and Osama Bin Laden are shown together in a film”; “For the first time, the blend of different religions in a region has been talked about in a film”; “For the first time in a comedy with an international ensemble, Sept. 11 has become a subject.” The list goes on.

One of the first lessons I learned in marketing class was “Don’t be afraid to embellish, but never go over the top.” If your movie is not the greatest comedy in theaters, sentences like those written to promote Ay Lav Yu might just come back to haunt you.

Director Midyat plays İbrahim, the only person in a remote Kurdish village who is considered a citizen by the Turkish government. The village has never been recorded in the civil registry; neither have its inhabitants. Hence its name: Tinne, which means “nonexistent” in Kurdish. Viewers learn that in hopes of ensuring a better future for his son, and maybe the whole village, İbrahim’s father had left his newborn in the courtyard of a college, as opposed to the traditional place to leave an unwanted baby, the courtyard of the mosque.

Making light of prejudices

Priest Hanna (played by Muhammed Cangören, though the irony in the actor’s name was left out in the press releases) adopts him and İbrahim becomes the first person from the village to acquire official identification. The film begins when İbrahim returns to Tinne, having completed his university education. He has a surprise for his family and the other villagers: He is engaged to an American, a woman named Jessica, from Colorado. The film then turns into a slapstick sitcom about what happens when Jessica and her family visit the village.

American TV actress Katie Gill (who audiences might remember from guest spots on Bones, The Mentalist and Scrubs) plays Jessica, while Mariel Hemingway, Steve Guttenberg and soap actor Josh Folan play her family members. Though the movie sets out to break prejudices, its primitive jokes play on – and at times perpetuate – these stereotypes about cultural differences.

In one supposed joke, for instance, villagers wear the T-shirts Jessica’s parents have brought as gifts, innocently donning shirts reading “Kiss Me” or “Love Me” in a culture where even speaking to men could be a death verdict for women. The four languages spoken in – and boasted about in hype for – the film basically become the backbone of the movie, providing silly jokes about miscommunications.

In the end, though Ay Lav Yu claims to celebrate diversity, it becomes all the more dangerous for making light of it.

Originally published in Hürriyet Daily News on 20 March 2010

Oscar contenders stare at goats

There is a reason nobody has heard of a recent war movie with George Clooney, Jeff Bridges and Ewan McGregor in it. ‘The Men Who Stare at Goats’ sets out to become a hip satire on war, ends as a scattered movie with no direction


Let’s do a little refreshing on this year’s Oscars. A movie on the Iraq War swept the race, garnering six Oscars including Best Picture, and Jeff Bridges won the Best Actor award, beating fellow nominee George Clooney. Just two weeks after the Oscar ceremony, a movie called The Men Who Stare at Goats comes to theaters. It is about the Iraq War, and it stars Bridges and Clooney.

You don’t remember the movie from the Oscars, and it’s quite likely that you haven’t heard of the movie at all. If you happen to catch the movie in theaters this week, chances are that you probably won’t be remembering it next week. Clooney, Bridges, along with Ewan McGregor and Kevin Spacey star in this satire of the string of wars the USA has contributed to modern world history from Vietnam to recent Iraq War.

The Men Who Stare at Goats has everything to become the next cult movie of the 2000s: A totally fresh look at the dynamics of war, a dash of paranormal activity, wacky characters, and top-notch actors to play these wacky characters. Everything might look good on paper, but director Grant Heslov gives some memorable scenes scattered into a generally mediocre movie.


The Dude reprises his role

Ewan McGregor plays a suburban journalist, Bob Wilton, who accidentally stumbles onto a bizarre story about a division of the U.S. army made up of soldiers with psychic powers. As the story goes, the psychic warriors go through the walls, read enemy minds, and can kill goats by staring at them.

Heart-broken, Bob decides that the best solution to win his ex-wife back is to go to war. In Kuwait, he meets one of the ex-recruits of this psychic division, Lyn Cassady (Clooney). Bob follows Lyn on his secret mission. As the two travel to Middle East, we learn about the history of the psychic division, and how it flourished under the leadership of the Vietnam veteran, New Age guru Djangu. Bridges shines as Djangu, in a role similar to the Dude in Big Lebowski.

Kevin Spacey plays Hooper, an ambitious infiltrator into the division. He’s upset about the whole thing, but it’s not clear why. Clooney and McGregor try their best, but they have no story and no direction to work toward. The film probably sets out to be a fresh and hip blend of Dr. Strangelove and Big Lebowski. In the end, it only gives you blotches of what could have been.

Originally published in Hürriyet Daily News on 19 March 2010

V: Ziyaretçiler bir kez daha, ‘Dünyalı biz dostuz’ diyorlar

Kolormatik gözlükleri, fare diyetleri ve kertenkele suratlarıyla 1980’lerde hafızamıza kazınan Ziyaretçiler bir kez daha televizyonlarda. Yeni versiyon ‘V,’ orijinalinin konusuna sadık kalırken, günümüz duyarlılıklarını da uzaylı-dünyalı ilişkilerine yansıtıyor


Geri döndüler. 1980’lerde doğal kaynaklarımıza göz dikip, dost gözüküp düşman çıkan Ziyaretçiler geri döndüler. Kocaman uzay gemilerini Boğaz’ın tepesi de dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanına park eden uzaylılar, bir kez daha minerallerimizden faydalanabilmek için ziyaretimize geldiler.

Kertenkele suratları, garip sesleri ve kemirgenlerden oluşan mönüleriyle, bilim kurgu nostaljimizde önemli bir yere sahip olan Ziyaretçiler, yeni versiyonuyla bir kez daha televizyonlarda. Dört yıl önce Battlestar Galactica’nın yeniden televizyona uyarlanması ve Star Trek filminden sonra, uzaydan gelen eski dostları (ya da düşmanları) bir kez daha evimize buyur ediyoruz. Umarız sıradaki eski dost Uzay 1999’dur.

V (Ziyaretçiler, yani ‘Visitors’ın baş harfi), orijinaliyle aynı şekilde başlıyor ve öyküyü değiştirmeden günümüze uyarlıyor. Dünya, bir sabah büyük şehirlerinin tepelerinde asılı duran devasa uzay gemileriyle uyanıyor. Uzaydan gelen ziyaretçilerinin karizmatik lideri (AnnaMorena Baccarin), ‘Dünyalı, biz dostuz’ diyor. Dünyada fazlasıyla var olan mineraller karşılığında ileri teknolojilerini paylaşabileceklerini söyleyen Ziyaretçiler, böylece dünya halkını da ikiye bölüyorlar.

Bizler, daha çok New York’un semasını karartan gemide ve New York’da neler olduğunu izliyoruz. Anna liderliğindeki Ziyaretçiler diplomatik yollarla dünya liderlerinin ve halklarının güvenini kazanmaya çalışıyorlar. İleri dereceki tıp teknolojileriyle kimilerinin şükran ve hayranlıklarını kazanırlarken, kimileri tarafından da terörist muamelesi görüyorlar.


Ziyaretçiler ve terörizm paranoyası

Lost’un Juliet’i Elizabeth Mitchell’in canlandırdığı FBI ajanı Erica, uzaylıların ziyaretiyle bazı terörist aktivitelerin canlandığını görüyor. Kısa bir süre sonra da, Ziyaretçiler’in yıllardır insanların arasında dolaştığını öğreniyor. Bir şekilde bir rahiple ortak çalışmak zorunda kalan Erica, kendini Ziyaretçiler’e karşı örgütlenen bir yeraltı hareketinin içinde buluyor.

V’nin diğer karakterleri, Ziyaretçiler’in ve özellikle de genç ve güzel Ziyaretçi Lisa’nın hayranı olan Erica’nın oğlu Tyler (Logan Huffman), yıllardır insanlar arasında yaşayan ‘iyi’ Ziyaretçi Ryan (Morris Chestnut) ve Amerika’nın en popüler haber sunucularından Chad Decker’dan (Party of Five’dan hatırlayacağınız Scott Wolf) oluşuyor. Rahip Jack Landry’i ise, başka uzay dizileri Taken ve The 4400’de de izlediğimiz Joel Gretsch canlandırıyor.

1983 yapımı orijinal mini dizi ve sonraki devam dizilerine paralellikler gösteren yeni versiyon V, estetik ve politik olarak günümüz duyarlılıklarına uyum sağlıyor. Kırmızı üniformaların yerine pastel tonlarda şık giysiler giyen yeni Ziyaretçiler’in seslerinin ise orijinalindeki gibi bir özelliği olmadığını görüyoruz. Artık güneş ışığından rahatsız olmayan uzaylılar, demode kolormatik gözlüklerini de atmış durumdalar. Neyle beslendiklerinden tam olarak emin olamasak da, dizinin şimdiye kadar yayınlanan bölümlerinde iştahla fare dişlediklerini henüz görmedik.

V, Batı’nın terör paranoyası ve Obama yönetimine de göz kırpıyor. ‘Umut’ ve ‘değişim’ sözcükleri Ziyaretçiler tarafından sık sık tekrarlanıyor ve dünyalılara sundukları en cazip şey de ‘evrensel sağlık sistemi’ olarak karşımıza çıkıyor. Farklılığa hoşgörünün azalması, komşundan şüphe duyma gibi 11 Eylül sonrası paranoyaları insanlar ve uzaylılar arasında yeniden şekil buluyor. 1980’lerin Ziyaretçiler’inde karşımıza çıkan komunizm paranoyası 2010 versiyonunda yerini terörizm paranoyasına bırakıyor. Tabii ki bir başka önemli değişim de, yeni liderin bir kadın olması.

14 Mart 2010'da Akşam Pazar'da yayımlandı.

Oscarlarda kadınlar, siyahlar ve gençler

Bu senenin Oscarlarında, bir kadının tarihte ilk defa Yönetmen Oscarını alması, sonrasındaki militarist algılanan konuşması ve anne-babasından törene gelmek için izin almak zorunda kaldığını düşündüğümüz genç sunuculur dikkatimizi çekti


Oscar demek öncesinde tahmin, sonrasında da dedikodu ve ahkam kesmek demek. Bu senenin Oscar töreni, Akademi’nin izlenme oranlarını kimi zaman akıllıca, kimi zaman zavallı bir çabayla arttırma çabaları, ilk defa bir siyahın Senaryo ve bir kadının da Yönetmen Oscarlarını almalarıyla pop kültür tarihinde yerini aldı. Precious'daki rolüyle hak ettiği Yardımcı Kadın Oyuncu Oscarını kazanan Mo’nique, kızgınlığı ve aynı kategoride aday olan diğer kadınlara kabalığıyla hepimizi şaşırttı. Mo’nique Oscar’ına sıkı sıkıya yapışarak, Akademi’ye “politikalara prim vermeyip, performansı” ödüllendirdikleri için teşekkür etti. Burada kast ettiği politikanın Irak’la falan ilgisi olmadığını sonradan öğrendik. Mo’nique meğer filmini tanıtarak, Oscar kazanma şansını arttıracak bir dolu yemeğe, törene katılmayı reddetmiş. Kimsenin sonrasında cesaret edip soramadığı soru ise Oprah’nın aylardır filmi kimsenin izlemediği bir filmden Oscarlara götüren kampanyası hakkında ne düşündüğüydü.

Oprah hem Precious'ın izlenmesini sağlayarak, filme iki Oscar gitmesini sağladı (diğeri Uyarlama Senaryo), hem de sahnede Kadın Oyuncu Oscar adayı, filmin başrol oyuncusu Gabourey Sidibe’ye övgüler yağdırıp, genç kadını son model ‘Külkedisi’ ilan etti. Biz de bu arada, filmle ilgisi olan tüm kadınların, Oprah, Sidibe, Mo’nique ve Mariah Carey’nin mavinin bilumum tonlarında giyinmiş olduklarını fark ederek, konuşmanın bir kısmını kaçırdık.


İnceysen sahneye


Pandora-Irak ve eski eşler savaşında gecenin yıldızı The Hurt Locker oldu ve yönetmen Kathryn Bigelow, Oscarını kendisi kadar şanslı olmayan bir başka kadın yönetmen Barbra Streisand’dan aldı. Streisand’ın da dediği gibi, ‘Zamanı gelmişti.’ Bigelow’un Oscarını askerlere, hatta hızını alamayıp itfaiyecilerden, sağlık çalışanlarına adaması, sonrasında ‘üniforma sevici’ olarak tarihe geçmesine neden oldu. Oscarların da çok muhalif bir tören olduğu söylenemez zaten. Dört yıl önceki Brokeback Mountain’ın eşcinsel sinemaya ve sinemacılara etkisi düşünülürse, Oscar’ı bir kadın yönetmenin kazanmasının kadın sinemacılara neler yapacağını da tahmin edebiliriz: Hiç bir şey.

İzlenme oranlarını arttırmak için önce Film adaylarının sayısını 10’a çıkaran Akademi (böylece Amerikalılar’ın izlemiş olduğu filmlerden en azından birkaçının aday olması garanti olmuş oldu), törene de genç sunucular eklemeyi uygun görmüştü. Steve Martin’in Twilight'ın yıldızları Kristen Stewart ve Taylor Lautner’ı sahneye çağırırken söyledikleri belki de doğruydu: ‘Ödülü sunacak bu iki kişi Alec Baldwin ve beni tanımıyor olabilir.’ Genç sunucular arasında Amanda Seyfried, Zac Efron, Kadın Oyuncu adayı Carey Mulligan ve anlamsız bir şekilde Miley Cyrus bulunurken, nedense Precious'ın genç oyuncusu Gabourey Sidibe atlanmıştı. 100 kilo, tabii ki de sahneye biraz fazla gelmişti.

14 Mart 2010'da Akşam Pazar'da yayımlandı.

Evlilik mi, bekarlık mı? İki ucu..

İnsanı büyütmesi, koruması ve özgürleştirmesi beklenen evlilik, neden tam tersi bir görevi üstlenmiş durumda? Neden uzatılmış bir ergenlik olarak bekar hayat özendirilirken, bir yandan da yalnızlık korkusu pompalanıyor? Hala çocuk doğuracak yaştaysanız, bir kariyeriniz varsa ve de şehirde yalnız yaşıyorsanız, bir türlü çiftleşme Araf’ındasınız demek. Merak etmeyin, gerçekçi olmayan bir şekilde idealize edilmiş eşinizi ararken, her hayal kırıklığında sizi kurtaracak filmler, diziler ve pop şarkıları var



“Izdivaç yazın talip olduğunuz kişinin adını yazın 3004 ‘e gönderin.” Bir kadın ve bir erkeğin yasalar önünde hayatlarının sonuna kadar ev arkadaşı olup, ellerinden geldiğince üreme sözü verdikleri ‘evlilik’ kurumunu geleneksel tanımına götürmeye çalışan ‘izdivaç’ sözcüğü ve bu sözcüğü gururla taşıyan televizyon programı, günümüz çiftleşme şekilleri hakkında evlere şenlik bir portre çiziyor. Fakat asıl korkutucu olanı, bir yandan da aşık olma ve seks yapmanın ne kadar büyük bir çıkmazın içine hapsolduğunu gösteriyor.

Yazının devamı sulugreyfurt'ta

Hope comes from the dark in ‘Precious’

Director Lee Daniels brings together a stand-up comedian, a newcomer, and Mariah Carey, and takes the best performances to come to screen for a long time. Leading character Precious’s story might be sad, but the movie ‘Precious’ brims with hope


Released less than a week after the Oscars, when you watch Precious: Based on the Novel ‘Push’ by Sapphire, you will lose faith in the Academy for honoring Sandra Bullock over Gabourey Sidibe as Best Actress, and then you’ll restore that faith by remembering that the movie won the Best Adapted Screenplay, beating such strong contenders like Up in the Air and District 9.

The feeling you will get after watching Precious is quite similar to what you might feel towards the Academy Awards. How can such a depressing story brim with hope, without falling into the traps of a feel good movie? Precious, the leading character, is an obese black 16-year-old, mothering a child from her drug addict father with another on the way, and living with her abusive mother.

In the first moments we meet Precious, it’s impossible to understand how she’s feeling. The outer shell she has created to cope with the world has turned her face into a mask with no expression. We only get to learn how she’s feeling through her voiceover and the footage of her dreams: on the catwalk, signing autographs, wearing a feather boa, and her dreamy boyfriend picking her up with his bike.



A fest of acting

Then we get to see glimpses of expression in her face as she finds new meaning for her life, the glimmering of a possible light at the end of the tunnel. The hope comes in the form of an alternative school for troubled girls. Precious intuitively realizes that this might be the only possible hope she might get in a life destined for doom. Precious’s teacher, Ms. Rain, and a social worker, Ms. Weiss, probably see that glimpse of hope in her eyes. They see something altogether different than the many girls with problems they see on a regular basis.

Precious is one of those rare movies that everything feels right: the directing, writing, acting and the feeling that stays with you after the movie is over. Director Lee Daniels proves his innate talent in directing actors, taking Oscar-worthy performances from a newcomer and a stand-up comedian. You can’t help but ask the question Oprah asked Sidibe at the Oscars: “Where did that depth come from?”

In her Oscar-winning performance as the chain-smoking, bullying mother, Mo’nique brings an emotional nakedness to a role we haven’t seen for a long time. Mariah Carey as the social worker, Paula Patton as Precious’s teacher, and Lenny Kravitz as the nurse bring so much depth to their supporting roles, the film turns into a fest of acting. Director Daniels casts the most bizarre combination of actors, and touches them with his magic wand.

Originally published in Hürriyet Daily News on 12 March 2010.

The Dude becomes the weary kind in ‘Crazy Heart’

First time director/writer Scott Cooper takes a familiar subject and turns it into a masterpiece of touching characters and brilliant performances. Oscar-winner Jeff Bridges plays washed-up country singer Bad Blake, and Maggie Gyllenhaal plays Bad’s younger love interest in ‘Crazy Heart’



A washed-up country star isn’t the most original character for Hollywood. In fact, washed-up anything is a good source material for Hollywood – and definitely Oscar material. Robert Duvall won an Oscar for his role as the forgotten country singer Mac Sledge in 1983. Last year, Mickey Rourke played a beaten wrestler. Although he didn’t win an Oscar with his performance in The Wrestler, Rourke received a nomination, and won every other award conceivable last year.

Just last week, Jeff Bridges took home a much-deserved and much-awaited Oscar (his first nomination was back in 1971) for Best Actor as the washed-up country singer Bad Blake in Crazy Heart.

First time director/writer Scott Cooper delves into difficult territory. In the first minutes of the movie, Bad Blake reminds someone over the phone, “I am 57, and I am broke.” Money is not the only problem for Blake as he consumes whiskey in almost every one of his waking hours, he plays in bowling alleys to a handful of audience members, and his former protégée Tommy Sweet has become a superstar with his songs.



Duvall hands the crown to Bridges

This is a story that’s been told over and over for years. That is precisely why it’s a dangerous territory for a director/writer to impress an audience with his debut film. Crazy Heart is a film that it would be hard to refrain from clichés. But Cooper knows what he’s doing, and he has chosen the perfect story to show to the world that a filmmaker of the first order is on the loose. Cooper knows about country music, he knows about country singers, but most of all, he knows about broken people.

Having left behind fame and four wrecked marriages, we meet Blake living life one day at a time. Or perhaps killing himself one day at a time. He’s not a self-pitying man, nor a self-destructive one. He just has no reason to go on. Then enters a younger woman into his life, a young journalist who sees through places in him he had long forgotten. Jean Craddock (Maggie Gyllenhaal in an Oscar nominated performance) perhaps does not bring a newfound zest for life for Bad Blake, but she definitely stirs something new in him.

Crazy Heart is a film that moves you not through big confrontations or tragedies, but through subtle performances. Both Bridges and Gyllenhaal breathe life into their characters through small moments that stay with you long after the movie. Colin Farrell plays Sweet Tommy, and handing the crown to Bridges, Robert Duvall plays Bad Blake’s friend, both in subtle but brilliant performances matching the leading actors. On another note, you will immediately want to download the Oscar-winning song, The Weary Kind, the ultimate cure for Crazy Heart withdrawal.

Originally published in Hürriyet Daily News on 12 March 2010